Smart city is een veel gebruikte term om oplossingen te duiden die op zichzelf slim zijn om toe te passen voor een stad, maar waarbij we ons tegelijkertijd moeten afvragen of de stad daar echt slimmer van wordt. De stad bestaat simpel gezegd immers uit infrastructuur zoals wegen, gebouwen, straatverlichting, een stroom- en waterinfrastructuur en communicatie-netwerken. En wij, als burgers, wonen in die stad. Juist in Nederland is de belangstelling groot om stedelijk datamanagement toe te passen, al dan niet in pilots of als onderdeel van regulier beleid. En dat valt op, ook in het buitenland.

Laten we twee voorbeelden nader bekijken. Overstappen op LED lampen voor straatverlichting is slim om te doen, het bespaart net als thuis flink op de energiekosten. Maar wordt de stad daar leefbaarder door, of veiliger of goedkoper om te leven? Een ander veel gebruikt voorbeeld is ‘slim parkeren’. Is er echt wel iets als slim parkeren, kun je je afvragen. Er is plek om te parkeren of niet, denk ik dan.

Stedelijk datamanagement

Slim verlichten, slim parkeren, slimme routes en andere voorbeelden betekenen dat we iets moeten doen met de mogelijkheid om de bestaande infrastructuur, zoals laad- en lantaarnpalen, camera’s of parkeermeters, te gebruiken op basis van de data die ze standaard leveren of juist combineren met data die al voorhanden zijn, dan wel ingewonnen kunnen worden.

Een slimme stad maakt dus gebruik van data om de dienstverlening naar haar burgers te verbeteren en daarmee te gebruiken als stuurmiddel voor haar beleid en het primaire proces van de stad. De data gedreven stad. Om de ontwikkeling van slimme technieken voor stedelijk gebruik maximaal tot hun waarde te laten komen is er dus nog meer nodig: stedelijk datamanagement.