Encryptie moet absoluut zijn. Verzwakking ervan betekent onvermijdelijk dat onze burgers en bedrijven de mogelijkheid wordt ontnomen zich goed te beveiligen. Die vrijheid gaat af door de achterdeur.

Tot tweemaal toe (8 april 2016 en 25 augustus 2016) heeft NRC Handelsblad in haar redactioneel commentaar een lans gebroken voor het verplicht inbouwen van een achterdeur in encryptie. Want, zo redeneert de krant, het recht op encryptie is niet absoluut en ‘onze geheime diensten en opsporingsinstanties’ moeten toegang hebben. Daar komt bij dat in een recent interview in de Volkskrant AIVD-chef Bertholee zegt de encryptie te willen verzwakken. Een redenering met zware consequenties.  

Encryptie beveiligt ons tegen de ogen en oren van andere naties - ons al dan niet vriendelijk gezind -,  tegen concurrenten die het niet zo nauw nemen en tegen overheden die hun burgers niet vertrouwen. En inderdaad, encryptie kan net zo goed worden gebruikt om privacy te waarborgen.

Geheime diensten en opsporingsinstanties willen inzicht in de informatie-uitwisseling tussen terroristen, criminelen - en nog veel meer groepen, afhankelijk van het land in kwestie. Doordat kwalijke elementen in toenemende mate encryptie gebruiken, kunnen geheime diensten en opsporingsinstanties hen niet meer afluisteren en aftappen. Of er moeten onwerkbare hoeveelheden tijd en moeite in het kraken van de encryptie worden gestoken, zonder garantie op succes.

Wat nu wordt bepleit is de inbouw van een achterdeur waardoor de geheime diensten en opsporingsinstanties met een eigen sleutel kunnen binnenkomen. Nu is het technisch waarschijnlijk wel mogelijk om een zeer zwaarbeveiligde achterdeur te bouwen die iedereen buiten houdt. En het is te regelen - althans in Nederland - dat de geheime diensten en opsporingsinstanties aan stringente eisen moeten voldoen alvorens zij de sleutel mogen omdraaien.